W 1936 roku krakowski Grand Hotel wszedł na stałe do literatury polskiej za sprawą książki „Zaklęte Rewiry”, która została przyjęta przez środowisko literackie jako świetny debiut Tadeusza Kurtyki- byłego kelnera Hotelu Grand, publikującego pod pseudonimem Henryk Worcell.
Pracował on w latach 1928-1936 jako kelner najpierw w kawiarni, a następnie w restauracji hotelowej. Od 1933 roku rozpoczął pisanie pamiętników, które z czasem przekształciły się w rodzaj autobiograficznej powieści, pełnej bezcennych informacji i anegdot dotyczących życia hotelowego „od kuchni” do „stolika kawiarnianego”. Niewątpliwie to właśnie kawiarnia Grand Hotelu była tym miejscem, gdzie kelner Kurtyka przemienił się w pisarza Worcella, który wg recenzji Zygmunta Nowakowskiego „wjechał do literatury polskiej na stu koniach”.
Najcenniejszymi walorami powieści Worcella było plastyczne namalowanie obrazu życia kawiarnianego i restauracyjnego od kulis: „od kuchni, bufetu, spiżarni i kredensu”.
W powieści autor książki nazwał Grand Hotel- „Pacyfikiem”, a sam ukrył się pod postacią głównego bohatera Romana Boryczki, który drogę do zostania kelnerem rozpoczynał od zmywania naczyń w kuchni. W realnym życiu kelner Tadeusz Kurtyka mając możliwość podglądania zachowań kawiarnianych Gości i uczestnicząc w codziennej działalności zaplecza gastronomicznego Grand Hotelu, potrafił oddać niezwykłą atmosferę tego miejsca i w interesującym zapisie literackim utrwalić dzieje tego legendarnego hotelu.
Książka doczekała się wielu wznowień, a w 1975 roku na jej podstawie Janusz Majewski nakręcił film pod tym samym tytułem.

„Zaklęte Rewiry” w reżyserii Janusza Majewskiego są wierną ekranizacją powieści Henryka Worcella pod tym samym tytułem. W głównej roli Romana Boryczki reżyser obsadził młodziutkiego Marka Konrada, a w roli prześladującego go brutalnego kelnera Fornalskiego- znakomitego Romana
Wilhelmiego. Obaj zostali nagrodzeni za wybitne kreacje aktorskie.
Na potrzeby filmu krakowski Grand Hotel zostaje przemianowany na hotel „Pacyfik”. Reżyser zaprasza nas do odwiedzenia tego hotelu i przyjrzenia się jego rewirom, zwykle niedostępnym dla Gości. Akcja filmu rozgrywa się na początku lat 30-tych XX wieku i opowiada o losach kilkunastoletniego chłopaka ze wsi, przyjętego do pracy w restauracji najbardziej luksusowego hotelu w mieście, który za cenę nieustannych poniżeń pnie się po szczeblach kariery hotelowej. W znakomity sposób ukazuje obraz życia krakowskiego Grand Hotelu widziany oczami jego kelnera i oparty na jego własnych doświadczeniach. Stanowi doskonałe studium postaw i zachowań hotelowego środowiska pracowniczego oraz stałych bywalców kawiarni i restauracji Grand Hotelu.
Brytyjski krytyk filmowy- David Shipman wyraził opinię, iż „nie zna lepszego filmu o życiu hotelowym niż ten”.

Kiedy prezenter stacji BBC, gospodarz cenionego programu „Great Continental Journey” dotarł do Krakowa, nie mógł nie zatrzymać się w legendarnym Grand Hotelu i nie ująć go w swoim scenariuszu. Ekipa programu poruszając się z kamerą po historycznych wnętrzach krakowskiego hotelu, próbowała przenieść swoich widzów do roku 1914, kiedy to Joseph Conrad wraz ze swoją żoną Jessie oraz synami: Borysem i Johnem gościł w Grand Hotelu i odtworzyć klimat minionej epoki.
Wymienienie wszystkich programów publicystyczno-naukowych, które były kręcone we wnętrzach Hotelu Grand mogłoby stanowić problem, bo też miejsce to na tyle istotnie wpisało się w historię naszego kraju, tak wielu wybitnych przedstawicieli świata polityki, kultury i sztuki przez lata było z nim związanych, że twórcom tych programów wręcz trudno jest pominąć Grand Hotel w swoich scenariuszach.
TVP Historia wielokrotnie odwiedzała nasz hotel z kamerą, kręcąc sceny związane z różnymi postaciami historycznymi. Jednym z ciekawszych programów nakręconych przez tę stację była filmowa próba odtworzenia pobytu Jana Kiepury w Grand Hotelu w 1936 roku i jego spontanicznego koncertu w płaszczu kąpielowym w oknie Apartamentu Pałacowego dla tłumu wielbicieli zgromadzonych przed hotelem.